Vrijdag 16 en zaterdag 17 november

Mumbai, stad van tegenstellingen. Van wolkenkrabbers en sloppenwijken. Van de grandeur van de Britse Raj en de stank van het vuil dat overal op straat ligt.

Wanneer we -moe en zweterig- de trein uitrollen, grijpt ze ons meteen bij de keel: het lawaai, de hitte en de drukte doen ons hoofd tollen.

Gelukkig voldoet het hotel aan alle verwachtingen en zijn we er -na een opfrisbeurt- helemaal klaar voor de verschillende gezichten van deze miljoenenstad.

De Hadji Ali moskee is een pelgrimsoord voor de Indiase moslims. Het ligt op een eilandje in zee en is door een soort dijkje met het vasteland verbonden. Hier wemelt het van de verkopers en bedelaars. Het is vrijdag en dus lekker druk, waardoor er een soort van kermissfeertje hangt. Binnen krioelen de gelovigen door elkaar, lachend en etend; ze maken er een dagje van.....

In één van de 70.000 zwart-met-gele hoestbuien-op-vier-wielen die ze hier taxi noemen, scheuren we naar de Gateway to India. Dit is zo'n volkomen zinloze triomfboog waar ze in Victoriaanse tijden erg dol op waren. Hier beginnen we onze zwerftocht door de overblijfselen van de Britse overheersing van India. Te beginnen met een kopje thee met gebakje in het Taj Mahal hotel, gebouwd in 1903 en het duurste hotel in India. Van het bedrag dat we hier uitgeven hadden we een week kunnen dineren! Staat tegenover dat we bijzonder hoffelijk en beleefd worden bediend, ook al horen we zichtbaar niet tot de doelgroep. En dat is ook wat waard....

We wandelen langs het Prince of Wales museum, de kathedraal, verschillende administratieve gebouwen en het Victoria station. De meeste van deze gebouwen in neo-gotische stijl. Prachtig om te zien, dat zeker, maar het is wel errug on-Indiaas. Stiekumpjes gaat het ons eigenlijk niet om de architectuur. Wij zijn op jacht naar de dubbeldekker bussen die hier schijnen te rijden. Het duurt lang voordat we er eentje zien, maar als deze eenmaal op de gevoelige plaat is vastgelegd, is Harry helemaal gelukkig.

In de avond proeven we van het moderne, mondaine Mumbai. We gaan een populaire Bollywoodfilm zien in een supermoderne bioscoop in een lekker decadent winkelcentrum. De voorstelling die we willen gaan zien is uitverkocht maar een uurtje later kunnen we gelukkig wel terecht. De tijd doden we in een echte kroeg; twee mojito's voor de prijs van één: happy hour!

Voor aanvang van de voorstelling krijgen we eerst nog wat mededelingen van huishoudelijke aard: verboden te spugen en te bellen. Als de stroom uitvalt, en het duurt langer dan 45 minuten, krijg je je geld terug. Dan verschijnt de nationale vlag in beeld en barst het volkslied los.

Het mooie van Bollywoodfilms is dat je ze niet hoeft te kunnen verstaan om ze te kunnen volgen. Klein probleem: tegen de tijd dat de pauze aanbreekt, zijn de hoofdpersonen dood! Wat nu? De film blijkt over reïncarnatie te gaan, dus het komt allemaal toch nog goed.....

Op onze laatste dag in India wacht ons een highlights of Bombay tour, in
een airco bus; een ongekende luxe. Onze gids, een kwieke oude dame van eind zeventig, wijst ons op alles wat zij de moeite van onze aandacht waard vindt: links een nieuw ziekenhuis en rechts een nieuw appartementencomplex. Te veel om op te noemen.

Wat wel het noemen waard is, is een Jain-tempel: veel marmer, zoete pasteltinten maar toch heel sereen. Hier willen we best nog even blijven maar onze gids is onverbiddelijk.

Heel indrukwekkend is het bezoek aan een sloppenwijk. Daar kom je niet zomaar in! Na rijp beraad met de wijkoudsten worden ons wat gidsen toegewezen, om ons de weg te wijzen en om ons te beschermen. En zo zijn we, met één stap, terug in de middeleeuwen. De straatjes zijn nauw, de daken van de huisjes raken elkaar bijna, zodat het het daglicht bijna wordt uitgesloten. Vanuit ieder hoekje en gaatje worden we gadegeslagen: de vrouwen vanuit de deuropening, de kinderen vanuit de raampjes, de katten vanonder de trappen en de ratten vanuit de afvoer. De meeste lachend, sommige afwerend. Ondanks de armoedige omstandigheden zijn de straten schoon. Soms kunnen we een blik naar binnen werpen. Een heel gezin leeft in een kamertje van drie bij drie. Alle potten en pannen, glanzend schoongeboend, keurig op een rijtje in rekjes aan de muur. Op kleine kerosinebrandertjes wordt op de stoep de volgende maaltijd bereid. In ganzenmars schuifelen we tussen het gedoetje door en schudden menigeen de hand, terwijl de natte was in onze nekken druppelt. Hoe indrukwekkend ook, ik ben blij als we weer in het zonlicht stappen. Ik krijg altijd zo'n Beatrix-syndroom van dit soort situaties. Ach, kon ik soms maar onzichtbaar zijn en kijken zonder gezien te worden.....