Zondag 11 november

Denk aan Petra, aan Palmyra, aan Cuzco, aan de kopjes in Zimbabwe. Een onmogelijke mengeling van dit alles, dat is Hampi.

Het ligt in een dal waar de apengod Hanuman een persoonlijke vete met zijn broer uitvocht. De enorme rotsen waarmee ze elkaar bekogelden, liggen door het hele dal, in de meest onmogelijke formaties opgestapeld.

Ooit, toen deze stad nog Vijayanagara werd genoemd, was ze een bloeiend handelscentrum met zo'n half miljoen inwoners. In die tijd was ze groter dan Londen of Parijs, en in de ogen van de allereerste Europese handelsmissies een wonder van schoonheid. Maar dat was vijfhonderd jaar geleden. Voordat de islamitische horden, nazaten van de alom beruchte Djengis Khan, haar met de grond gelijk maakten en haar cultuur vernietigden. Sindsdien heet ze Hampi, de vernietigde stad.....

Toch is niet alles verloren gegaan. Zo staat er nog het badhuis van de koninginnen, formaat zwembad met een geweldig uitzicht. En een paviljoen, waar de vorst zijn raadsvergaderingen belegde. De olifantenstallen zijn nog vrijwel intact, gezien hun functie moesten die tegen een stootje kunnen.

En overal grote tempels, kleine tempels, altaartjes en godenbeelden. Zoals je dat nu nog door heel Zuid-India vindt. Als we met de bus van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid rijden, kijken we onze ogen uit. Soms wandelen we ook een stukje, argwanend in de gaten gehouden door het plaatselijke wildleven en omzwermd door grote libellen.

In het centrum van het dal, waar in vroeger tijden het handelscentrum lag, is opnieuw een bazaar verrezen die voorziet in de behoeften van de vele backpackers die in Hampi de perfecte plek zien om op adem te komen.

Midden in die bazaar, wederom een tempel. En wat voor één! Geen wonder van architectuur of kunstzinnigheid maar wel heel levendig. We nestelen ons in een hoekje, tot groot vermaak van de vele kinderen, die allemaal op de foto willen. De vrouwen willen mijn haar voelen en verwonderen zich over mijn tatouage. Maar al snel vergeten ze dat we er zijn en kunnen we rustig om ons heen kijken en genieten van het gedoetje van de apen, kinderen en priesters.

We hadden best nog langer willen blijven, maar de inwendige mens laat van zich horen. Dus wandelen we naar een geweldig restaurantje even buiten de bazaar maar met een geweldig uitzicht over het dal en de rivier. Helaas kunnen we ook hier niet zo lang blijven als we zouden willen. Te veel te zien, te weinig tijd....

Aan het eind van de dag zijn we helemaal opgebrand. Wanneer we klaar zijn om te gaan slapen breekt echter de hel los! "Hare ram, hare ram, hare Krishna, hare ram" op swingende beat, een miljoen decibel uit een luidspreker juist onder ons raam. In het kader van Diwali organiseert de plaatselijke Rotary Club een danswedstrijd. En, if you can't beat them..... you join them!

Als verloren gewaande schapen worden we binnengehaald, zeg maar binnengesleurd. Iedereen op zijn paasbest, mannen links en vrouwen rechts. Alleen op de trillende dansvloer mengen ze zich, enigszins. Groot vermaak als we ze de polonaise proberen bij te brengen. We worden uitgenodigd om te blijven eten, maar dat vinden we te gortig. Stilletjes maken we ons uit de voeten.....