Zaterdag en zondag, 3&4 november

In de middag arriveren we in Cochin, een stukje vroege koloniale geschiedenis dat deel uitmaakt van de moderne en luidruchtige stad Kochi.

De eersten die hier een kolonie stichtten, waren de Joden. Gevolgd door Syrische Christenen. Zij werden verjaagd door de Portugezen, die er met bijbel en zwaard in de hand de eerste handelspost opzetten. Zij op hun beurt werden, op verzoek van de plaatselijke royalty, door de Hollanders (voorzien van telraam en kasboek) hardhandig de zee ingejaagd. Honderd jaar later overkwam hen hetzelfde, ditmaal door de Engelsen. Al deze overheersers hebben hun stempel op het schiereiland Cochin gedrukt. Toch kwam de meest langdurige invloed uit een heel andere hoek: uit China!

Als je Cochin betreedt, via een kleine poort waar net een tuktuk onderdoor past, merk je meteen het verschil. Al is het moeilijk te zeggen wát er nu zo anders is. Het straatbeeld is rustiger, minder verkeer en maar weinig reclameborden. Een flinke regenbui maakt het straatbeeld somber en aantrekkelijk tegelijkertijd. Een verfomfaaide ijsvogel kijkt ons na.

De Joodse wijk bestaat uit een paleis, een synagoge en een stuk of wat oude straatjes waar de oude Europese sfeer nog voelbaar is. Het paleis is door de Portugezen voor de Raja gebouwd, in aangepaste Iberische stijl. Na hun overhaast vertrek is het door de Hollanders weer in volle glorie gerestaureerd, vandaar de naam Dutch Palace. Ere wie ere toekomt, tenslotte.....

Het paleis, toegang maar liefst twee roebels, herbergt vooral oude muurschilderingen. Op één ervan maakt Shiva niet minder dan acht herderinnetjes tegelijkertijd gelukkig. We hebben alle tijd om dit te bestuderen, buiten hoost het (weer eens).

Op zoek naar de synagoge verdwalen we in een wirwar van achterafsteegjes. Al gauw klinkt het spetter-spatter-plens-plens achter ons. De plaatselijke kinderschaar heeft ons ontdekt. Hello how are you, what's your name? Where you from? Wij zamelen munten in voor een schoolproject. Mogen we er één van uw land? Meer mag natuurlijk ook! We accepteren ook dollars, pennen en snoepjes.....

De synagoge blijkt gesloten, het is sabbath. Maar de winkeljes die de touristen bedienen zijn wel open. Ze hebben een slechte klant aan ons, we hebben geen zin om iets te kopen. Her en der kijken we door de open poorten van de vele specerijpakhuizen naar binnen. Zakken vol kaneel, kruidnagel en nootmuskaat liggen tot het plafond opgestapeld. Dit is de bron waaruit Kerala nog steeds haar rijkdom put, zoals ze dat al duizenden jaren doet.

De tuktukker die wij aanklampen voor een ritje naar de tweede hotspot van de stad, het oude Portugees/Nederlandse kwartier inclusief boulevard en de beroemde Chinese visnetten, geeft ons -ongevraagd maar wel heel aardig- een kleine touristische rondleiding. Uiteindelijk zet hij ons af bij de oudste kerk in India; eerst katholiek, toen Luthers en nu Anglikaans. Ik vind hem nogal saai, het is het verhaal dat hem belangrijk maakt.

De zon gaat al onder als we nog een wandelingetje maken langs de beroemde visnetten. Het valt niet mee ze te beschrijven, dus zie de foto's hieronder. Het is gezellig, ook de lokale bevolking is volop aan de flaneer.

Wanneer het eenmaal donker is, gaan we op zoek naar het restaurant dat groepsleider Niels heeft aangeraden. Het is niet makkelijk te vinden want het ligt in een achterafstraatje en de verlichting is schaars. Onderweg komen we nog wat overblijfselen van de VOC tege. Jan-Peter zou zich hier ook helemaal thuisvoelen!

Het eethuisje is gevestigd in een oud-Hollands huisje. De familie die het runt, woont er ook en tussen de gordijntjes door kijken we zo de huiskamer in. De ingrediënten voor onze maaltijd moeten nog worden ingeslagen.
We worden door een kordate en zelfs efficiënte (oh wonder!) dame bediend en het smaakt ons uitstekend. Mijn nog maar net in de oude vorm teruggekeerde maag kan echter nog geen grote hoeveelheden aan. Ik stel onze gastvrouw gerust, het ligt niet aan het eten.....

De volgende ochtend gaan we aan boord voor een kleine rondvaart. We maken gebruik van de veerdienst en kopen aan boord een kaartje. Schade: zeven roebels voor ons tweetjes. Van het gehoopte verfrissende briesje komt weinig terecht, de veerboot is afgeladen. Toch amuseren we ons prima. Een paar haltes verder moeten we van boord. Om uiteindelijk in Fort Cochin terecht te komen moeten we achteraansluiten om een vers kaartje te kopen. Dames en heren staan gescheiden in de rij. Die man/vrouwscheiding komen we nogal eens tegen. Omdat de damesrij veel korter is, is de eer aan mij. Eindelijk kunnen we weer aan boord. Het is gezellig druk en behoorlijk drukkend maar de tocht duurt gelukkig niet lang.

We lopen een kort stukje naar de boulevard, tussen de zondagsvierende lokale bevolking, schudden dozijnen tuktukkers van ons af en kunnen dan, Shiva zij dank, neerzijgen op het allereerste terrasje dat we in India zien. In de schaduw van de visnetten. Wat wil een mens nog meer? Wij niets, in ieder geval!

Nou ja, nog één ding: binnenkijken in de basiliek. Dankzij Harry's feilloze richtingsgevoel lopen we er in
één keer heen. Hij is gesloten en wij teleurgesteld. Dan spotten we bij een achterafdeurtje een mannetje dat ons wel wil binnenlaten. Dat laten we niet aan ons voorbijgaan. Schoenen uit en we schieten naar binnen. Op de achtergrond oefent het kerkkoor. Het is prachtig. Maar ook mooi geweest.Tijd voor siësta!